De filmgroep van het Huis van Compassie vertoonde op vrijdag 22 januari de documentaire ‘One Day after Peace’. Kees Waardenburg verzorgde de inleiding en tevens leidde hij het nagesprek. Er was een ruime opkomst.
De documentaire in het kort
Robi Damelin, een Israelische moeder probeert vergeefs in contact te komen met de Palestijnse sluipschutter die haar zoon gedood heeft. Ze keert terug naar haar geboorteland Zuid-Afrika. Daar hoopt ze van de Waarheids- en Verzoeningscommissie te leren hoe slachtoffers en daders met elkaar in dialoog gaan om het reine te komen met het apartheidsverleden.
Nagesprek
,,Welk beeld raakte je en waarom?”
Zo begon Kees het gesprek voor het publiek dat in een kring zat met een glas in de hand.
Beeld dat een onuitwisbare indruk maakte.
,,Ben jij Vlok…?” vroeg de zwarte vrouw aan de man met de rode baret die voedsel rond bracht in een Zuid-Afrikaanse Township. Langzaam drong het tot haar door dat zij oog in oog stond met de man die tijdens het apartheidsbewind verantwoordelijk was voor de dood van haar zoon. Ze liep wankelend weg en schreeuwde het uit. Het leek erop alsof ze de duivel in persoon was tegengekomen. Hoe pijnlijk het ook was, het gesprek moest aangegaan worden. Hij zei tegen haar: ,,Het spijt me zo” en vroeg haar : ,, Hoe heet uw zoon?” . Dat was heel belangrijk. Met de naam roep je iemand op. Vlok vervolgde : ,, Kunnen jullie ons vergeven wat we jullie aangedaan hebben?” Om deze woorden kracht bij te zetten knielde hij en waste haar voeten, terwijl hij zei: ,,Vindt u het goed als ik voortaan iedere maand bij u kom?”
Vergeving is geen vanzelfsprekende zaak. Dit bleek uit het gesprek dat de Israelische Robi Damelin met haar zoon Eran voerde. Een Palestijnse sluipschutter had haar zoon David vermoord. Eran was nog steeds laaiend over het verlies van zijn broer en dacht niet aan vergeven. Robi was bereid te vergeven, maar slaagde er niet in contact te leggen met de moordenaar van haar zoon die gevangen zat.
De laatste ontroerende scène die ter sprake kwam was die waarin bisschop Tutu antwoordde op de vraag of een Waarheidscommissie met andere woorden verzoening voor Israeli’s en Palestijnen mogelijk was. Zijn antwoord was: ,,Mensen kunnen veranderen. Het gaat gebeuren. Het zal gebeuren”. Hierna barstte hij in tranen uit. In deze woorden kwamen z’n diepste verdriet en verlangen samen.
Volgende keer
Op 18 maart vertoont de filmgroep om 19u30 in het Huis van Compassie de film ‘Everything is illuminated’ van Liev Schreiber naar het gelijknamige boek van Jonathan Safran Foer.
Komt u dan ook?