Kees Waardenburg zorgde voor inleidende woorden bij de laatste filmavond van dit seizoen op 12 juni 2015. De film ‘After Life’ duurt 118 minuten. De film gaat over kiezen. Hij is indringend, persoonlijk. Kies één herinnering uit je leven die jou dierbaar, van betekenis is. De hele film is om deze centrale vraag heen gebouwd.
Mensen die pas overleden zijn komen binnen in een groot gebouw. De overledenen worden geholpen bij het kiezen van de herinnering. Ze krijgen drie dagen de tijd om tot een keuze te komen. De verbeelding wordt op alle mogelijke manieren gebruikt. Als voorbereiding op de film hebben assistenten van de regisseur 500 mensen op straat geïnterviewd over hun dierbaarste herinnering. Uiteindelijk zijn de verhalen van twaalf personen overgebleven
Nagesprek o.l.v. Kees Waardenburg
Welk gevoel laat deze film bij je achter? Alles wat je zegt is goed.
De worsteling die sommigen doormaakten om tot een keuze te komen. Meneer Watanabe vond zijn leven zo middelmatig en kon geen keuze maken. De moeite, de zwaarte van het niet kunnen kiezen. Moe van de worsteling. Welke keuze maak je? Wat is echt belangrijk? Onmacht. Je kunt ook kiezen door niet te kiezen. Dat is mijn verantwoordelijkheid. Bevreemdend gevoel. Deze vorm, deze thematiek. Je kiest één herinnering, de rest onthoudt je niet. Geniet ik nu wel genoeg van de dingen die ik doe? Eerste levensjaren hebben de meeste impact. Herinneringen uit de vroege jeugd.
De film werd somber gevonden. Iemand werd blij van het idee “dat ik nog nieuwe herinneringen kan maken”. De film stimuleert tot bewuster leven. Het is een appèl tot intensivering van je eigen leven.
Een schrijnend moment in de film. Een vrouw fantaseerde erover dat ze met een man in een hotel was terwijl achteraf bleek dat dat niet het geval geweest was.
Mensen werden geholpen bij het zoeken naar hun favoriete herinneringen. Wat is de functie van die reconstructie via de film? Wat wil de film bewerkstelligen? Bewustwording. Wees je bewust. Leven in het nu en niet in de toekomst. Aansporing om aandachtig te leven.
In de film kwam bij iemand de herinnering aan een moment bij een open raam in een tram als favoriete herinnering naar voren. Dit werd door iemand als schrijnend, als wel erg armzalig gezien. Daartegenover werd opgemerkt: als je één mooie herinnering hebt is het genoeg. Je dierbaarste herinneringen hoeven niet altijd gerelateerd te zijn aan mensen. Momenten alleen in de natuur.
Een personage dat je bijbleef in de film was Shiori, de medewerkster van het tussenstation die verliefd was op haar collega Takashi. De verliefdheid is niet wederzijds. Zij wil graag in de herinnering van Takashi blijven, maar Takashi kiest voor een andere herinnering. ,,Dadelijk is er niemand meer die aan mij denkt.”
Is er een gelukkig einde aan de film?
Er is een realistisch einde aan de film.
Wie helpt wie om bij zijn herinneringen te komen?
Niet de herinnering is belangrijk, maar wie je bent. De aanleiding tot dit thema is de dementerende grootvader van de regisseur.
Kun je een moment kiezen uit de film dat je raakt?
Meneer Watanabe die eerst niet kon kiezen en uiteindelijk toch een keuze kon maken. Herinnering van die vrouw met dat blije gezicht toen ze het kind zag dat haar herinnering zou spelen.
Zo kwam er een einde aan de laatste filmavond van dit seizoen.
Tot ziens in het nieuwe seizoen.